Matteüs 13, 1-9
Jesaja 55, 10-11
Komende dinsdag gaan de wandelaars weer op pad. Ook mensen uit onze gemeenschap gaan de vierdaagse lopen. En we wensen hen nu al veel succes en vooral veel plezier. Ooit is de het begonnen als een mars voor militairen met daarbij een element van sportieve concurrentie. En natuurlijk kan je de vierdaagse lopen louter uit sportieve overwegingen. Bijvoorbeeld om jezelf te bewijzen dat je nog fit bent.
Maar wat tegenwoordig opvalt is dat bijna iedereen van de 45.000 lopers al die kilometers vooral aflegt vanwege een inhoudelijke reden. Ter ere van een overleden familielid, bijvoorbeeld, of voor een zieke, of omdat je wellicht genezen bent van een ziekte, of omdat je aan een nieuwe periode in je leven begint. Je kunt de vierdaagse lopen om een goed doel te sponseren, of om aandacht te vragen voor een bijzondere actie. Je loopt wellicht ook vanwege de gezelligheid en de verbroedering. Kortom, bijna iedereen loopt de vierdaagse omdat de tocht een afspiegeling is van de tocht door je leven.
Wanneer Jezus gelijkenissen vertelt, dan zijn dat ook afspiegelingen van het leven. Vandaag vertelt hij de gelijkenis van de zaaier. De zaaier strooit gul met zijn goedheid, maar hij treft ons op uiteenlopende stukken op onze levensweg:
Op jouw levensweg ben je misschien net op een stuk waar de weg hard is. – Ik heb de vierdaagse nooit gelopen, maar ik kan me voorstellen dat er zo ongeveer na twee derde van je weg zo’n fase komt, waar het echt hard wordt. – Een bospad veert nog mee, maar het beton niet, elke stap komt hard aan en je moet de klap helemaal zelf opvangen. De brandende zon komt niet alleen van boven, maar het asfalt kaatst de hitte ook nog eens terug. Inmiddels ben je wellicht zelf ook hard geworden, je bent aan het doorbijten, en niets en niemand kan jou nog bereiken. – Je kent jezelf niet meer. Van de goedheid die de zaaier in jou gezaaid heeft komt niets meer terecht.
Wellicht leidt jouw levensweg je over rotsen. – Het is een beetje als bij de vierdaagse. Gisteren had je nog een goede dag, maar vandaag is het alsof je benen niet meer willen. – Net als in de rotsen is het flink klauteren. De problemen stapelen zich op, alsmaar weer weerstand. Je moet bochten maken om de rotsen heen, soms moet je ook weer een stukje terug en het andersom proberen. Je moet alle zeilen bijzetten en moet je ook met je handen steun zoeken om er doorheen te komen. Af en toe lijkt het weer beter te gaan, alsof je pad weer recht wordt. Je hebt het gevoel dat je weer meters kunt maken, maar algauw verschrompelen de meters weer als een droge plant in de zon.
Elke vierdaagseloper kent het moment waar je je afvraagt: waarom ben ik hieraan begonnen? Dit doe ik nooit meer. En tegelijkertijd weet je dat je volgend jaar weer zult meedoen. Het is alsof je door hoge distels ploetert. Het groeit je allemaal boven het hoofd. Wat je ook aanpakt, het steekt allemaal en blijft haken. Steken onder water, krassen in je gezicht en op je ziel. Je kunt geen kant meer op. Alles wat je probeert, al je goede bedoelingen worden verstikt onder kwaadsprekerij. Welke stappen je ook neemt, je komt geen stap verder zonder je te bezeren.
De zaaier strooit gul met zijn goedheid. Maar waar ben jij net onderweg op jouw levensweg? Waar zou jij aandacht aan willen geven bij het lopen van de vierdaagse? – Hoe verlang je ernaar dat jouw weg je over goede aarde laat lopen. Dat de krachtige geur van de vruchtbare grond jou verfrist. Dat de grond mee veert en jou bij elke stap een setje in de goede richting geeft. Dat je vrijuit grote passen kunt maken zonder je voet aan rotsen te stoten. Dat de distels in de berm liggen te verschroeien en te verdrogen. En dat waar je ook komt dingen groeien en je met elke stap meer tot bloei komt.
Misschien hebben veel mensen dit soort gedachten bij het lopen van de vierdaagse. Dat je de verharding, de rotsen en de distels in je leven overwint, en dat je in goede aarde terecht komt waar de gladiolen bloeien. Dat je op jouw levensweg in goede aarde terechtkomt. Waar dat wat de zaaier in jou uitgezaaid heeft mag groeien en bloeien. Jouw talenten, jouw goede wil, jouw inzet en jouw dromen.
Dat wij voor elkaar goede aarde proberen te zijn. Dat we bij elkaar in goede aarde vallen. Dat we dat wat de zaaier uitgezaaid heeft in elkaar naar boven halen. En dat we dat samen laten groeien. – Net als de vierdaagse is dat soms een hele tocht. elke dag opnieuw. Maar, net als de mensen langs de weg, laten we elkaar aansporen, laten we elkaar eten en drinken aanreiken, laten we elkaar bemoedigen met muziek, gekke ideeën en schouderklopjes. Wie weet gaat het dan opeens als vanzelf. En gaan we met elkaar voor de gladiolen.
Ekkehard Muth, 16 juli 2023
