Nicolette Hijweege

Nicolette Hijweege is werkzaam als coördinator vrijwilligers en trainer bij het Centrum Ontmoeting in Levensvragen, onderdeel van Sterker Sociaal Werk

Na de verzengende hitte van half augustus, nadert de zomer ‘ineens’ haar einde. Een nieuw werk- en school- en activiteitenjaar vangt aan. Tijd verstrijkt, onverstoorbaar. Periodisering, de tijd indelen in periodes, is des mensen. Schokkende gebeurtenissen leiden er in menselijke betekenisgeving toe dat we de tijd indelen in er-voor en er-na. Soms anticiperen we ook op dat er-na. Zo was het bij mij in coronatijd. Van maart tot en met de zomer ‘wisten’ we ongeveer waar we aan toe waren: social distancing, thuis werken. We leefden ergens naar toe, de tijd was afgebakend en daarmee had het uithouden een perspectief. Na de zomer als alles weer zou gaan starten, zouden we wel verder zien. En nu is het zover en het perspectief lijkt nog niet echt veranderd; er zit wél minder rek in mijn ervaren. Ik lijk niet de enige.

We krijgen op dit moment relatief veel aanvragen voor gesprekken. Uitzichtloos, zo wordt de situatie getypeerd. “Als ik mijn kleinkinderen niet meer mag omarmen of op schoot nemen”; “als ik geen kaartje kan leggen met mijn vrienden”; “als mijn vriendin me niet durft te bezoeken omdat ze bang is dat we elkaar besmetten, kan ik het verlies aan gezondheid, de pijn, de stilte niet verdragen. Hoe lang nog, ik hou het niet meer vol. Zo hoeft het niet meer.” “Wie ben ik nou nog” en ook “voor wie ben ik er nog”; “waartoe ben ik nu (nog) geroepen”. Ik stamel en geef mijn gesprekspartners terug: “… geen gemakkelijk antwoord”, “… zoektocht”, “… met wat er nu is, uzelf en het leven opnieuw uitvinden”.

Voor wie zoekt naar passende en directe oplossingen, zijn dit onbevredigende antwoorden. De zoektocht, het uitvinden is immers niet altijd aantrekkelijk, noch gemakkelijk. Je struikelt gemakkelijk, loopt schrammen en builen op, al met al allerminst glorievol, noch direct voorhanden. Iedere stap op jezelf herwinnen, blijven gaan, moed houden, om je heen kijken; een rustpunt zoeken, uithijgen, bijkomen en terugval voor lief nemen. Het leven leven, de wereld waarnemen, zorgdragen voor wat er op je eigen vierkante millimeter zorg nodig heeft. Niet in de grootsheid, maar in het aandachtig zijn en aandachtig invulling geven aan je dagen, kan roeping zich openbaren ….