Een kaarsje branden tijdens de Vierdaagse
Tijdens de Nijmeegse Vierdaagse lopen duizenden mensen met een persoonlijk verhaal. Sommigen wandelen voor een goed doel, anderen ter nagedachtenis aan een geliefde of om een ingrijpende gebeurtenis in hun leven te verwerken. Voor al die wandelaars – en iedereen die onderweg even wil stilstaan – is er ook dit jaar weer een bijzonder rustpunt: Stadsklooster Mariken.
Op alle vier de wandeldagen is Stadsklooster Mariken aanwezig langs de route. Wandelaars kunnen er een kaarsje aansteken, een gedachte opschrijven, of in alle rust een kort gesprek voeren. Gelovig of niet – iedereen is welkom om even stil te staan bij wat hem of haar in beweging brengt.
Het is voor het tweede jaar dat Stadsklooster Mariken dit doet. De reacties vorig jaar waren hartverwarmend:
“Wat goed dat jullie hier staan.”
“Bedankt voor de mogelijkheid om een kaars aan te steken, dat deed me goed.”
“Dankjewel dat ik het even kon vertellen.”
Je vindt Stadsklooster Mariken op alle vier de dagen op een andere locatie, telkens ongeveer 1 à 2 uur na de start:
- Dinsdag – Valburgsestraat 45, Slijk-Ewijk (bij Elite Spa & Wellness)
- Woensdag (Roze Woensdag) – H. Jozefkerk, Heumenseweg 32, Alverna
- Donderdag – Voor het Kandinsky College, Malderburchtstraat 9, Nijmegen
- Vrijdag – Tegenover kwekerij Kokke, Staddijk 2, Nijmegen
Dag 2 - Roze Woensdag in Alverna
Dag 4 Staddijk
Reactie van een deelnemer
Een kaarsje
Ik ben een Vierdaagse-loper. Al jarenlang loop ik mee: vier dagen lang over dijken, door dorpen, tussen duizenden mensen die ieder hun eigen verhaal met zich meedragen. Voor mij is het meer dan wandelen – het is traditie, verbondenheid, familie. Jarenlang liep ik samen met mijn jongste zusje Ellen, en ook met mijn oudste zus Tonny. Wandelen, praten, lachen, afzien – het zijn herinneringen die me dierbaar zijn.
Sinds Ellen is overleden, voelt het lopen anders. Zwaarder misschien. Leeg, op momenten. Maar gek genoeg ook voller. Haar afwezigheid maakt haar soms juist extra aanwezig. Tijdens de Vierdaagse dit jaar kwamen de herinneringen aan haar in golven. Hoe ze altijd nét iets harder liep dan ik. Hoe ze, als ik weer eens zuchtte en pufte, met een brede glimlach zei: ‘Het valt wel mee, ik heb nergens last van.’ Ik dacht dan: ja ja, gloeiende, gloeiende, ik vind het zwaar zat. Maar Ellen en Tonny liepen altijd nét wat soepeler dan ik.
Het zijn herinneringen met een lach en een traan. En tijdens het lopen denk ik niet alleen aan Ellen, maar ook aan anderen die er niet meer zijn. Aan nabestaanden. Verlies loopt altijd met je mee. Juist tussen die duizenden wandelaars is er ruimte om stil te staan bij wat je meedraagt – en wat je mag loslaten.
Wat een troost is het dan dat je onderweg ergens even écht mag stilstaan. Zoals bij Stadsklooster Mariken, een bijzonder rustpunt langs de route. Gelovig of niet – iedereen is er welkom. Je kunt er een kaarsje aansteken, een gedachte opschrijven, even zitten. Of gewoon even in stilte zijn.
Ik stak een kaarsje aan. Eén voor Ellen. Eén voor velen. Geen groot gebaar, geen woorden. Alleen een klein vlammetje dat haar naam droeg. In dat moment was ze er weer even bij. En ik kon weer verder.
Dank jullie wel, Stadsklooster Mariken. Voor de rust. Voor het luisteren. Voor het kaarsje.
Anneke Beunder
annekebeunder.nl
Reacties van de vrijwilligers
Het was een warme sfeer met de vrijwilligers en voor de lopers was er ruimte om rustig hun verhaal te doen.
Ik heb het als mooi ervaren om aandacht te geven aan zowel vrolijke als droevige gesprekken.
Mooi dat ik als vrijwilliger van het Stadsklooster betekenisvol mee op weg mocht zijn met de lopers. Ontroerend elkaar nabij!
De onderlinge verbondenheid tussen mensen tijdens de vierdaagse is al prachtig!
In de tent van het Stadsklooster was er daarnaast ook ruimte voor stil worden, verbondenheid van ieder naar binnen toe. Heel mooi om bij te kunnen dragen aan deze kloosterplek!
Een ongekend Vierdaagse gevoel
Nog voor de lopers thuis vertrekken, fiets je naar de tent van Stadsklooster Mariken, in de stromende regen. Maar echt, de wolken maken plaats voor de zon. De hele karavaan trekt aan je voorbij, van de eerste lopers tot de laatste twee bezemwagens. Besef van tijd ben je kwijt, half 10 toch? Nee, de kerktoren geeft pas kwart over 7 aan.
Honderden kaarsjes help je aansteken, het hete kaarsvet stolt op je vingers. Je ziet overal alle kleuren van de regenboog en niet alleen op Roze Woensdag. Je ziet blijdschap, dankbaarheid, tranen… Hé, het kleine gele eendje is niet langer alleen. Iemand
had er gewoon een achtergelaten, en nu heeft het gezelschap gekregen, een teken van diep verdriet en intense liefde. Je hoort het enthousiasme, de verwondering, de stilte…
Je wordt geraakt door persoonlijke verhalen over verlies, ziek zijn en los moeten laten. Over dierbaren die met een kaarsje herdacht en geëerd worden. Over overwonnen problemen en blijde gebeurtenissen. Je voelt vooral. Je voelt de vriendschap, d
e eenheid, de verbinding… En dat geeft liefde, hoop en vertrouwen… Heel veel.
Roze is bijzonder, zeker als je door een roze bril naar de 2de 4-daagse dag kijkt, de Roze woensdag. De sfeer was gemoedelijk ondanks de regen die er in eerste instantie viel. Het was mooi om te ervaren wat een simpel ‘Goede morgen’ soms teweeg kan brengen.
Het was ontroerend om de reacties van de bezoekers te horen en soms hun emoties te zien, na het aansteken van een kaarsje.
Als je zelf de 4Daagse niet kunt of wilt lopen, is dit een hele mooie manier om toch onderdeel te zijn van dit prachtige evenement.
Het was fantastisch om te ervaren dat het opsteken van een kaarsje in ons mobiele Stadsklooster, voor veel wandelaars van zo grote waarde is geweest. Stadsklooster Mariken heeft daarmee een bijdrage geleverd aan de betekenis van de 4Daagse voor menig wandelaar.
En om dit met elkaar te mogen doen is ronduit fantastisch. Volgend jaar weer!!!!
Het was bijzonder om de wandelaars te begroeten en te zien hoe waardevol het was voor de lopers om een kaarsje te kunnen branden voor een familielid, buurman, vriend of vriendin. Het maakte veel emoties los; soms compleet onverwachts…..
