Van dag tot dag leven om te overleven en toch ook vol vertrouwen verder….

Paul Schipperheijn

Paul Schipperheijn, boekhandelaar 

Het coronavirus raakt mij en mijn omgeving / gezin / familie natuurlijk vooral door de angst dat naasten of ik zelf ziek zal worden. En hoe ziek ?! Thuis in quarantaine of zelfs opname op de ic? En wat dat voor gevolgen heeft, je hebt doordeweeks zoveel “verplichtingen”, en kan je die, en dan moet je die zomaar laten voor wat ze zijn. Mocht ik ziek worden dan belast ik mijn naasten met zoveel gedoe. Ik ben mensen niet graag tot last.

 

Met mijn moeder van 94 in het verpleeghuis is het nu lastig / moeilijk. Ze begrijpt alles rondom het coronavirus gelukkig nog wel. We beeldbellen, maar wat zij vooral mist is de aanraking. Ik merk dat zij de laatste weken somberder wordt, droeviger. Het duurt zo lang herhaalt ze steeds. Gelukkig is sinds vorige week bezoek van (nu nog alleen) mijn broer aan haar weer toegestaan.

 

Ik vind het volhouden vooral een kwestie van dag voor dag Proberen niet te veel te piekeren. Geen plannen maken voor de toekomst, alhoewel we nu toch wel weer aan de zomervakantie en even weg beginnen te denken. Ik ben wel bang dat we met zijn allen te hard van stapel lopen. Dat we in onze portemonnee zo afhankelijk zijn van onze “oude” manier van leven en werken dat we daar dus niet zonder kunnen. En dus maar uit de lockdown moeten gaan. Maar goed, ik heb makkelijk praten, boeken verkoop ik nog steeds, maar wat voor die mensen die momenteel helemaal geen inkomen hebben.

 

Ik ben wat pessimistisch gestemd over of we “straks” op een andere manier gaan leven en werken. Er zal wel wat veranderen, maar zouden we nu echt minder gaan autorijden, vliegen, consumeren? Ik denk niet genoeg om een verschil te gaan maken. We zijn zo afhankelijk geworden van produceren en consumeren. Gratis geld voor iedereen, zoals Rutger Bregman in zijn boek o.a. voorstelt zou een idee kunnen zijn. Kijk maar naar klimaatverandering, droogte. Er wordt nu gevraagd de tuin niet te besproeien en geen zwembadjes te vullen. Wat doen de studenten naast ons, die kopen en vullen een bad met een diameter van 5 meter en een hoogte van 1 meter. En we zijn toch voor / met de toekomst van hun bezig.

 

Het is zo moeilijk oude gewoontes af te leren. Of je zou in een permanente crisissituatie / nieuwe situatie terecht moeten komen waardoor we gewoon geen andere keuze meer hebben dan de boel helemaal om te gooien c.q. onze maatschappij anders te organiseren. Hoeveel doden moeten er vallen voordat de schellen van onze ogen vallen?

 

Ik zie bij mijn eigen kinderen niet echt angst voor de toekomst. Zij zijn vooral bezig hun leven te organiseren rondom alle nieuwe regels en beperkingen. Of ze laten het niet merken.

Mijn vrouw Herma is bezig met de deeltijdstudie PABO. Deze coronatijd gooit wat dat betreft roet in het eten. Het duurt allemaal langer / trager / moeilijker. Vergt veel meer energie.

 

Wat mijn werk betreft gaat het goed, men heeft toch meer tijd gekregen om te lezen en onze klanten zijn zo met de boekhandel begaan dat ze boeken blijven kopen, zelfs meer. We krijgen nieuwe klanten, die voor het eerst bij ons in de winkel komen c.q. bestellen. Er wordt door sommige klanten beter nagedacht waar wat aan te schaffen. Bij de hele grote (internet-) jongens of bij de winkel in straat (die toch ook meestal een eigen webshop heeft).

Het werken vind ik wel vermoeiender geworden, de omgang met klanten, met je medewerkers (die partners hebben die binnen de risicogroep vallen). Ik moet veel meer rekening houden met, misschien doe ik dat wel te veel, te snel. Ik voel wel dat ik daardoor tegen mijn grenzen aanloop. Zit zo nu en dan tegen / net over de grens van overwerkt zijn aan. Moet ik echt voor oppassen.

Mijn manier van werken is veranderd omdat ik doordat ik toch de verantwoording voel voor mijn gezin en mijn medewerkers ik nog meer servicegericht denk en doe.

We hebben net de bankencrisis achter de rug, en dus niet veel vet meer op de botten, dus ik zou niet willen dat de coronacrisis ons de das om gaat doen.

Maar wat ik al schreef, ik moet heel voorzichtig zijn met mijn energie. Mar als de consument naar de winkel in de straat / op de hoek gaat willen ze daar wel wat voor terug.