Marcus 9, 30-37

Wijsheid 2, 12.17-20

 

Jezus gaat even zitten, en misschien zouden wij ook even moeten gaan zitten. Iedereen trekt aan de noodklok, teveel stikstof, meer CO2-uitstoot dan gedacht, de zorg wordt onbetaalbaar. Waarom mag de Grand Prix in Zandvoort wel en een concert maar zeer beperkt. Ministers vallen over Afghanistan in plaats van nu als de wiedeweerga de mensen alsnog te helpen. We worden moe van de tactische spelletjes rondom de formatie. En we verzuipen bijna in de kakofonie van argumenten voor en tegen de coronapas. – Moeten we niet even gaan zitten?

Vaak denken we dat de bijbelse verhalen vertaald moeten worden naar onze tijd. Maar het is eigenlijk andersom: onze tijd is al lang vertaald naar de bijbel. We kibbelen, Jezus noemt het keurig ‘redetwisten’, we twisten met elkaar net als de leerlingen ook.

En net als wij hebben ook de leerlingen totaal uit het oog verloren waar het eigenlijk om gaat. Jezus heeft hen net nog verteld dat hij uitgeleverd zal worden, dat hij gedood zal worden en dat hij zal opstaan. Net nog heeft hij hen verteld dat hij zichzelf zal geven voor de mensen, of de leerlingen twisten erover wie van hen nou de belangrijkste is. Terwijl hij nog aan het vertellen is dat de wereld pas echt leefbaar wordt als iedereen zich geeft voor de ander, gaat het de leerlingen alleen maar om hun eigen ego. – Even gaan zitten dus.

Al eeuwen voor dat in de Franse Revolutie met ‘vrijheid, gelijkheid, broederlijkheid’ de basis gelegd werd voor onze huidige democratie, hebben we hier in de lage landen ingezien dat we alleen onder de zeespiegel kunnen leven als iedereen echt zijn steentje bijdraagt aan het geheel. Als één iemand zijn gedeelte van de dijk veronachtzaamt, als één iemand niet meedoet in het georganiseerd pompen en spuien, dan verdrinken we allemaal. Dat vraagt gemeenschapszin, en dat vraagt dat je bereid bent om de gemeenschap boven je eigen ego te stellen.

Misschien is het ook geen toeval dat het inpolderen en het bewoonbaar maken van onze lage landen samenvalt met de komst van het christendom in onze contreien. Dat we niet meer langer geloofden in het recht van de sterkere, maar dat we zijn gaan geloven dat het leven pas echt de moeite waard wordt wanneer we, net als Jezus ook, onszelf voor elkaar geven.

‘Hij ging zitten’ staat hier, ‘en riep de twaalf bij zich.’ Even gaan zitten. Dat los je niet meer op door een beetje wandelend even met die en dan weer met die te praten. Hier moet je echt met elkaar voor gaan zitten. Het gaat niet om stikstof en CO2, maar het gaat erom wat mijn bijdrage is om de aarde voor jou bewoonbaar te houden. Het gaat niet om de zorgkosten, maar het gaat erom dat we zo goed mogelijk voor elkaar zorgen. Wat zijn machtsposities in een volgend kabinet waard als we daarbij vergeten de mensen uit Afghanistan te redden? En wat doen we we ermee dat in de discussie om de juiste corona-aanpak de aandacht voor de vrijheid van het individu veel belangrijker is geworden dan de aandacht voor de gemeenschap.

‘Ze hadden onderweg met elkaar getwist over de vraag wie van hen de belangrijkste was. Hij ging zitten en riep de twaalf bij zich.’ Even weg uit de hitte van de strijd, even weg van het eigen gelijk, even weg van alle ego’s: en kijken wat ons gezamenlijk draagt. Even weg van hoe belangrijk ik mijzelf misschien vind en kijken waaruit we gezamenlijk leven.

 ‘Wie de belangrijkste wil zijn, moet de minste van allemaal willen zijn’. Ga daar maar even voor zitten. Jezus zal dit radicaal doen, tot het bittere eind. Hij zal zichzelf geven, dat heeft hij hen net nog onderweg verteld. Maar jij bent de messias niet, dat hoeft ook niet, daarom hoef je ook niet te kibbelen over hoe belangrijk je wel niet bent. Maar geef jezelf bijvoorbeeld aan een kind. ‘Wie in mijn naam één zo’n kind bij zich opneemt, neemt mij op; en wie mij opneemt, neemt niet mij op, maar hem die mij gezonden heeft.’

En als je dan nog steeds de behoefte hebt om te kijken hoe belangrijk je bent, blijf dan niet hangen bij je ego maar kijk verder naar waar God in jezelf aan het werk is.

Even gaan zitten.

door Ekkehard Muth, 19 september 2021