Als de golven van de zee
Soms overvalt mij dat waarom.
Het valt als een strik om mij heen.
Ik kom er niet uit.
Het waarom verstikt me haast,
sluit me af,
trekt me naar beneden, maakt me razend.
Niemand
die het waarom kan geven.
Geen mens….
Geen God.
Elk daarom sluit ik me verder af.
In mijn ‘ waarom’ ben ik alleen.
Langzaam aan drijft de bui over.
Het waarom verliest zijn greep over mij.
Een daarom is er niet gekomen,
maar wel
“hoe nu verder?’
‘Wie ben ik nu?’
‘Hoe ga ik nu door?’
Mijn waarom verandert
in een waartoe.
Stap voor stap
vind ik mijn weg
verder met mijn verlies en met mijn kansen.
Niet berusting is mijn antwoord,
maar aanvaarding:
Een nieuwe weg aanvaarden
en zo mijn nieuwe bestemming vinden.
Gedicht van een lotgenote
Moed!
De nacht heeft mij weer van mijn à propos gebracht
langzaam loopt de ochtend vol
met woorden die ik zeker weet
dat ze iets betekenden, maar wat?
Gisteren iets betekenden.
Lopen is op voeten balanceren,
op straat zie ik warme wezens
die ook de onbegrijpelijke moed
hebben gehad om op te staan
in plaats van niet.
Nooit is iemand zeker van iets,
te worden geliefd, te worden verlaten
alles kan en alles mag
alles wisselt elkaar af.
Nu weet ik weer wat ik zeggen wou:
zolang het niet te ongelukkig maakt
is het een leuk gevoel. Maar eigenlijk
zijn wij zacht als Turkish Delight
In een blik met spijkers.
(Judith Herzberg)
Gedachtenis
Ze zeggen zoveel. Dat het went.
Dat de tijd een helende mantel is.
Zoveel dat het overgaat als griep,
Vervaagt in het stof van de dagen.
Maar het blijft hangen als de mist op mijn haar.
Ik overwinter in verdriet
Om hoe het was, had kunnen zijn.
Jij bloeit liever dan ooit voordien,
Met nog zachtere kleuren leven,
Hoewel ze zeggen dat het niet mag.
Ze zeggen zoveel. Of liever niets.
En dat went nooit.
(Mark Naessens)
In rouw
Iedereen is in beweging
terwijl jij stilstaat en
één bent met je verdriet.
Je wilt geen goedbedoelde adviezen,
geen opmerkingen
die jouw gevoel ondermijnen.
Je wilt niet worden gemeden
alsof je een besmettelijke ziekte hebt.
Je bent in rouw.
Wat je wilt,
is delen in kwetsbaarheid,
een arm om je heen, een luisterend oor,
een zakdoek voor je tranen
en een kusje op jouw gekwetste ziel.
Rouwen is hard werken, kost veel energie.
Als men voorzichtig of soms onbeholpen
laat blijken dat je er nu toch echt wel
overheen moet zijn, moet voor jou
de zwaarste periode nog aanbreken.
Rouwen kan heel eenzaam zijn.
Vooral 's nachts
wanneer de stilte
het donker in tweeën splitst.
Rouwen verandert je,
maakt je echt een ander mens.
Ellen Groenewoud
Luister
Luister niet eerst naar mijn woorden,
maar naar mijn gevoel.
Al wat ik begin te zeggen,
is niet altijd wat ik bedoel.
Kijk eerst naar mijn ogen,
kijk naar wat je ziet.
Mijn gezicht, handen, schouders gebogen,
daarachter ligt mijn verdriet.
Als je dat weet te vinden.
Dat gaat niet zo snel,
Kan je mijn wonden verbinden,
Misschien heelt het dan wel.
Het is moeilijk me te uiten,
want mij is altijd geleerd:
“Niets laten zien naar buiten”
Dat was zo verkeerd.
Ik wil het eigenlijk niet weten.
Alleen maar vergeten,
Maar ik moet het kwijt, vraag maar
en geef me de tijd.
Maar… laat me eerst schreeuwen of huilen.
Mijn hart en mijn hoofd zijn zo vol.
Daarna kan ik weer horen,
gaat van wat je zegt niets verloren
en wil ik met jouw hulp verder gaan,
een andere weg inslaan.
Leo Buseaglia
uit Loving Each other
