
Ons Augustinusfeest is altijd het feestelijke begin van een nieuw jaar, waar we weer samen als kerkgemeenschap met elkaar optrekken. Achter de schermen is het dan altijd al een drukte van belang, er worden taarten binnengebracht en lekkere hapjes, glazen en kopjes worden klaargezet, want straks na de viering zullen we toasten op een nieuw begin.
Maar vandaag verloopt ons Augustinusfeest heel anders. Zoals ook het laatste half jaar heel anders is gegaan. Vandaag blijft het voor en na de viering stil. Hoewel, niet helemaal, als u straks namelijk naar huis gaat en de computer aanzet kunnen we op onze websitealsnog met elkaar ‘digitaal proosten’.
‘Het zijn slechte tijden! Het zijn moeilijke tijden!’ zo citeert Augustinus de mensen. En hoewel de mensen rondom Augustinus nog niet konden weten hoe de tijden 1600 jaar later eruit zouden zien, hadden ze toen al gelijk. ‘Het zijn slechte tijden! Het zijn moeilijke tijden!’
Best een aantal mensen uit onze gemeenschap hebben inderdaad corona gekregen. Ze hebben het zwaar gehad, en het zal nog een hele tijd duren voor dat ze er weer helemaal de oude zijn. Anderen die ziek zijn moesten in die tijd tussen alle corona-patiënten door zien dat ook zij de goede behandeling kregen. Velen van ons hebben in hun kring van mensen afscheid moeten nemen van een dierbare, vaak zonder dat je erbij kon zijn, en met een schrale afscheidsviering. Je mocht je kinderen niet zien en je kleinkinderen niet knuffelen. En nog: Je doet boodschappen op de gekste tijden om de drukte te ontlopen. De muren komen op je af, en hoe vaak gaat er niet een dag voorbij dat je niemand gesproken hebt. Wie weet staat je baan op de tocht of gaat het slecht met je bedrijf.
‘Het zijn slechte tijden! Het zijn moeilijke tijden!’ Dat geldt ook voor ons als kerkgemeenschap. Maar we luisteren ook naar Augustinus. En die zegt: ‘Laten we liever goed leven, dan worden de tijden vanzelf goed.’ Augustinus is natuurlijk niet zo naïef als de vele mensen nu die denken: hup, laten we goed leven en zo doen alsof het virus er niet is. Laat die anderhalve meter maar zitten. Laten we lekker met z’n allen in het vliegtuig op vakantie gaan en door landen hossen waarvan je al ziet aankomen dat die oranje zullen gaan kleuren. En laten we gewoon de oudjes thuis opsluiten zodat de jongeren kunnen feestvieren. – Nee, met zo’n goed leven maak je de tijden juist nog slechter.
Het gaat er dus niet om dat je zo doet alsof de slechte tijden er niet zijn. Je moet de slechte tijden juist serieus nemen, maar midden in die slechte tijden kan je wel goed leven en op die manier kunnen zelfs slechte tijden goed worden. En al zeg ik het zelf, van begin af aan hebben we inderdaad geprobeerd om midden in de crisis toch goed te leven:
Bijvoorbeeld met onze online-vieringen. Meer dan een gewone parochie moeten wij het hebben van de zondagse viering en de ontmoeting er omheen. We hebben geprobeerd om dat gemeenschapsgevoel zo goed en zo kwaad als het kon met onze online-vieringen overeind te houden. Door de inspanningen van onze musici en zangers konden we toch samen zingen terwijl iedereen gewoon thuis achter de computer zat. Het is ons zelfs gelukt om in de goede week en met Pasen en Pinksteren de rituelen met elkaar te beleven. Zo kon het gebeuren dat je weliswaar achter je computer zat en toch opgetild werd. De eerste communie kinderen en de kindernevendienst kinderen kregen leuke filmpjes en opdrachten opgestuurd, en daar maakten ze foto’s van en stuurden die weer terug. – Laten we liever goed leven, dan worden zelfs slechte tijden ook een beetje goed.
Vandaag vieren we het feest van Augustinus. De vaste bezoekers van het Stadsklooster Mariken weten dat we daarna altijd met elkaar koffie drinken met eigengebakken taart, waarna we ook nog het glas met elkaar heffen.
We prijzen ons gelukkig dat de vieringen inmiddels weer live door kunnen gaan, maar samen koffie drinken zit er nog niet in. Voorzitter Els Verheggen zal ons dan ook niet live toespreken deze keer. Eerder deze week heeft ze haar Augustinusfeest-toespraak opgenomen, zodat die nu via de website te bekijken is.
‘Tu es Petrus’, jij bent Petrus – ‘petrus’ is het Latijnse woord voor ‘steen’ – ‘jij bent Petrus, de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen.’ Dit zegt Jezus tegen zijn leerling die tot nu toe Simon Barjona heette. Maar vanaf nu zal hij Simon Petrus heten.
Voor de kerk is ons evangelie een bijzonder belangrijke passage, want uit dit stukje evangelie kan je afleiden hoe Jezus hoogst persoonlijk de kerk opricht – jij bent de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen. ‘Tu es Petrus’ wordt dan ook telkens weer gebeden en gezongen in de liturgie bij de creatie van nieuwe kardinalen. En het staat in grote letters in de koepel van de Sint Pieter in Rome rondom de stoel van de opvolger van Petrus.
En daarmee is ook meteen alles gezegd over de sterkte en de zwakte van de kerk. Sterk omdat zij door Jezus himself is uitgeroepen, en zwak omdat zij uiteindelijk toch maar op mensen gebouwd is.
Nu kan je van alles vinden van de kerk, je kan er uren lang over klagen en je afvragen of dat nou wel zo’n goed idee van Jezus was om de kerk op mensen te bouwen. Maar je kan ook kijken naar het vertrouwen dat Jezus in ons stelt, en je kan kijken naar dat we ondanks alles toch tot zoiets groots geroepen zijn.
Let op!
Om de viering goed te kunnen volgen, download hier het liturgieblad: Klik hier.
We hebben Maria in de geschiedenis vaak ‘verzoetsappigd’. We hebben zolang een beeld van Maria geschetst als de lijdzame, passieve, zich opofferende en altijd lieve vrouw, totdat we er uiteindelijk zelf ook genoeg van hadden. En inderdaad, we doen Maria er geen recht mee. Is Maria naast de zoete vrouw niet veel eerder degene die oude verhoudingen en starre grenzen doorbreekt.
Ze doorbreekt al de regels doordat zij zwanger raakt terwijl ze niet getrouwd is. En ook Josef doorbreekt de grenzen door zijn verloofde dan niet te verstoten. Maar maakt Maria het voor God mogelijk om de grenzen tussen God en mensen te doorbreken. Natuurlijk komt het in alle godsdiensten voor dat de goden zich bemoeien met de mensen en dat de goden ingrijpen in de geschiedenis. Maar het is in de godsdienstgeschiedenis absoluut nieuw dat de grens tussen god en mensen zover doorbroken wordt dat God helemaal mens wordt. – Maria doorbreekt alle grenzen.
Corona vraagt iets anders van ons dan we gewend waren.
Janique Scharenborg studeert Master Onderwijs & Innovatie, Vrije Universiteit Amsterdam;
Werkt als onderwijsinnovator bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen;
En is actief betrokken bij de Innovatieagenda Ieder Talent Telt.
Ieder Talent Telt is de leer- en onderwijsinnovatieagenda van Nijmegen. Bij Ieder Talent Telt werken we samen als studenten, docenten, leerlingen, welzijnswerkers, pedagogen, organisaties en bestuurders om te zorgen dat iedereen zich kan ontwikkelen in wie hij/zij is.
Nieuwe initiatieven starten, hoe doen we dat bij Ieder Talent Telt?
Nou, gewoon, een appgroepje de wereld in slingeren met een tof idee, mensen erbij in die daar enthousiast van worden en dan ontstaan er verdere ideeën, verbinding en concrete acties. Yes, daar krijg ik energie van. Dan maken we samen maatschappelijke impact. En dat begint zó klein. Ieder Talent Telt blijft zoeken in hoe in te haken op actuele situaties en vraagstukken, wie en wat kunnen we met elkaar verbinden? Welke kansen en oplossingen zien we en wie zijn de personen daarvoor? Hey, ik ken nog wel iemand. Top, check, check! Dus ongeveer zo, doen we dat bij Ieder Talent Telt. En ook blijven we daar zoekende in.
We leven in een vreemde tijd, deze coronapandemie. Op het begin zaten velen van ons met open mond van verbazing en nieuwsgierigheid voor de tv te luisteren naar wat ons te wachten stond. Nu merk ik dat velen van ons hun mond open doen om tegengeluiden te geven ten opzichte van het huidige coronabeleid. In mijn ogen is het iets goeds dat er critici opstaan. Ik geloof erin dat dat de boel scherp houdt. Ook moeten we daarin kritisch zijn dat het goede gesprek wordt gevoerd. We worden deze tijd gedwongen om op een andere manier naar dingen te kijken, systemen worden losgeschud, er ontstaan veel (sociale) initiatieven, we zijn straks allemaal digitale talenten, leren ons te pletter, we hebben de schoonste huizen uit de geschiedenis en er is heel wat creativiteit en zelfbewustzijn losgekomen. Tevens is het spannend wat is en komen gaat. Deze situatie vraagt iets anders van ons dan we gewend waren. Of vroeg ons dagelijks leven eigenlijk ook al om iets anders? Willen we terug naar het oude normaal, of was dat op bepaalde vlakken niet zo ‘normaal’? Durven we nieuwe wegen in te slaan? Het oude, vertrouwde los te laten? Onzekerheid te omarmen en ruimte laten ontstaan voor mooie nieuwe dingen? En als we het hebben over het ‘nieuwe normaal’: hoe moet dat er dan uitzien? En vooral ook: wie willen we aan tafel als het gaat over die vraag? Ik denk aan wetenschappers, docenten, buurvrouwen, kinderen, ondernemers, studenten, metselaars, bestuurders etc. Omdat het hen allemáál aan gaat. Omdat je de waarde van perspectieven pas ziet als je ze toelaat. Omdat Ieder Talent Telt.
Meer weten over de Innovatieagenda Ieder Talent Telt?
Website https://www.iedertalenttelt.nl/
Artikel https://www.managementsite.nl/ieder-talent-telt
LinkedIn https://www.linkedin.com/company/ieder-talent-telt/?originalSubdomain=nl
'Niet terugvallen in de oude aanbidding van bekende patronen.'
Rob van Woerkom was leraar biologie en algemene natuurwetenschappen aan de school Notre Dame des Anges te Ubbergen. Na zijn pensionering is hij verbonden met Antonius van Paduakerk te Nijmegen. Tevens zit hij in het bestuur van de Stichting San Damiano (Pelgrimshuis), waarin hij samenwerkt met Stadsklooster Mariken.
Ik, corona?
Nee joh, laten we daar maar niet vanuit gaan!
Janique Scharenborg studeert Master Onderwijs & Innovatie, Vrije Universiteit Amsterdam;
Werkt als onderwijsinnovator bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen;
En is actief betrokken bij de Innovatieagenda Ieder Talent Telt
De nacht van 11 op 12 maart sliep ik slecht vanwege koorts, spier-, hoofd- en keelpijn en soms een longsteekje. Dit was een paar dagen na de eerste persconferentie over het verzoek om geen handen meer te schudden. En toch dacht ik: ik, corona? Nee joh, laten we daar maar niet vanuit gaan. Ik hoestte niet, had nergens last van met ademhalen en die longsteekjes vond ik discutabel: dat kon ook toeval zijn, toch? Vast een klein griepje. En trouwens, na twee dagen voelde ik me wel wat beter. Dus schreef ik een coronalied (zie linkje onderaan).
Een weekje later, donderdag 19 maart, was ik ineens erg snel uitgeput en kreeg ik last met ademhalen. Hmm, zou het dan toch?.. Momenten van zuurstofvermindering, ja die momenten vond ik eng. Maar ik wist ook: in paniek raken is geen optie want dan ga ik écht hyperventileren en dan wordt het ingewikkeld. Dus vertrouwen op mijn lichaam en blijven focussen op het ademhalen en dan ging het ook wel weer beter. Twee weken van verwondering over wat er met mijn lichaam gebeurde volgden, liggend op de bank. Gelukkig had ik een lieve vriendin die boodschapjes voor me deed. Telkens werd ik er emotioneel onder dat ze zo voor me klaar stond, lief. En ook andere vrienden vroegen me veel he het met me ging. Dat deed me zó goed.
Daarna begon het herstelproces. Twee weekjes, en dan kan ik er wel weer vol tegenaan, dacht ik. Ha.. ha.. Dat bleek te optimistisch. Vooral de eerste twee maanden (tot eind mei) was het herstellen zwaar: de huishoudelijke taken vormden de grootste uitdaging van de week. Ik was me bewust van elke handeling die ik maakte, na elke activiteit zoals de was opvouwen of douchen plande ik tien minuten rust in en zingen was ineens een stuk minder leuk door verminderde ademkracht. Dingen waar ik normaal gesproken niet over nádenk. Zittend op een stoel hield ik veel activiteiten wat langer vol. Mijn werkzaamheden heb ik geprioriteerd vanwege beperkte concentratie, maar die gingen redelijk goed omdat het niet fysiek is: heel fijn want daar krijg ik ook energie van.
Inmiddels zijn we vijf maanden verder en voor mijn gevoel ging het sinds juni met stappen vooruit. Mede dankzij hulp van de ‘coronafysio’ werk(te) ik aan het opbouwen van mijn conditie en ademkracht middels een apparaatje. Ik heb opnieuw grenzen moeten leren kennen en ben daar nog steeds mee bezig. Soms confronterend, bijvoorbeeld als ik na vijf minuten wandelen buiten zat bij te komen op een bankje en ik een aantal 80+’ers vrolijk voorbij zag lopen: jullie houden het langer vol dan ik! Maar het is ook oké. Ik zie het als dat ik een inkijkje heb mogen nemen in hoe het is om zo’n lang herstelproces te ervaren. En te merken wat ik nodig had en ook juist niet. Ik heb weer even ervaren hoe fijn het kan zijn om bewust meer tijd met mezelf door te brengen. Lekker mandala’s inkleuren, genieten van de zon, films kijken.. Ook heb ik me soms eenzaam gevoeld tijdens het herstelproces. Sinds een tijdje ben ik weer begonnen met sporten en zie ik gelukkig weer meer mensen in het echt, dat is fijn. Ik heb er vertrouwen in dat ik weer helemaal herstel!
*Coronalied dat ik heb geschreven in maart: https://www.youtube.com/watch?v=xvP-CPP3fvs
P.S. Waar mogelijk heb ik online mee kunnen doen met sociale initiatieven die ontstonden naar aanleiding van de coronapandemie. De innovatieagenda Ieder Talent Telt biedt een mooi platform voor dit soort initiatieven, daar vertel ik jullie ook snel meer over!
Het grootste wonder van deze tijd: "De economie kon stilgezet worden".
Kees van de Bosch (67) heeft eind zeventiger jaren psychologie gestudeerd aan de universiteit te Nijmegen. Hij was 10 jaar eindredacteur van Argos, het onderzoeksprogramma van VPRO radio. Momenteel is hij verbonden aan de Groene Amsterdammer. Elke week maakt hij een podcast bij een, in die week, verschenen artikel.
Ons Augustinusfeest is altijd het feestelijke begin van een nieuw jaar, waar we weer samen als kerkgemeenschap met elkaar optrekken. Achter de schermen is het dan altijd al een drukte van belang, er worden taarten binnengebracht en lekkere hapjes, glazen en kopjes worden klaargezet, want straks na de viering zullen we toasten op een nieuw begin.
Maar vandaag verloopt ons Augustinusfeest heel anders. Zoals ook het laatste half jaar heel anders is gegaan. Vandaag blijft het voor en na de viering stil. Hoewel, niet helemaal, als u straks namelijk naar huis gaat en de computer aanzet kunnen we op onze websitealsnog met elkaar ‘digitaal proosten’.
‘Het zijn slechte tijden! Het zijn moeilijke tijden!’ zo citeert Augustinus de mensen. En hoewel de mensen rondom Augustinus nog niet konden weten hoe de tijden 1600 jaar later eruit zouden zien, hadden ze toen al gelijk. ‘Het zijn slechte tijden! Het zijn moeilijke tijden!’
Best een aantal mensen uit onze gemeenschap hebben inderdaad corona gekregen. Ze hebben het zwaar gehad, en het zal nog een hele tijd duren voor dat ze er weer helemaal de oude zijn. Anderen die ziek zijn moesten in die tijd tussen alle corona-patiënten door zien dat ook zij de goede behandeling kregen. Velen van ons hebben in hun kring van mensen afscheid moeten nemen van een dierbare, vaak zonder dat je erbij kon zijn, en met een schrale afscheidsviering. Je mocht je kinderen niet zien en je kleinkinderen niet knuffelen. En nog: Je doet boodschappen op de gekste tijden om de drukte te ontlopen. De muren komen op je af, en hoe vaak gaat er niet een dag voorbij dat je niemand gesproken hebt. Wie weet staat je baan op de tocht of gaat het slecht met je bedrijf.
‘Het zijn slechte tijden! Het zijn moeilijke tijden!’ Dat geldt ook voor ons als kerkgemeenschap. Maar we luisteren ook naar Augustinus. En die zegt: ‘Laten we liever goed leven, dan worden de tijden vanzelf goed.’ Augustinus is natuurlijk niet zo naïef als de vele mensen nu die denken: hup, laten we goed leven en zo doen alsof het virus er niet is. Laat die anderhalve meter maar zitten. Laten we lekker met z’n allen in het vliegtuig op vakantie gaan en door landen hossen waarvan je al ziet aankomen dat die oranje zullen gaan kleuren. En laten we gewoon de oudjes thuis opsluiten zodat de jongeren kunnen feestvieren. – Nee, met zo’n goed leven maak je de tijden juist nog slechter.
Het gaat er dus niet om dat je zo doet alsof de slechte tijden er niet zijn. Je moet de slechte tijden juist serieus nemen, maar midden in die slechte tijden kan je wel goed leven en op die manier kunnen zelfs slechte tijden goed worden. En al zeg ik het zelf, van begin af aan hebben we inderdaad geprobeerd om midden in de crisis toch goed te leven:
Bijvoorbeeld met onze online-vieringen. Meer dan een gewone parochie moeten wij het hebben van de zondagse viering en de ontmoeting er omheen. We hebben geprobeerd om dat gemeenschapsgevoel zo goed en zo kwaad als het kon met onze online-vieringen overeind te houden. Door de inspanningen van onze musici en zangers konden we toch samen zingen terwijl iedereen gewoon thuis achter de computer zat. Het is ons zelfs gelukt om in de goede week en met Pasen en Pinksteren de rituelen met elkaar te beleven. Zo kon het gebeuren dat je weliswaar achter je computer zat en toch opgetild werd. De eerste communie kinderen en de kindernevendienst kinderen kregen leuke filmpjes en opdrachten opgestuurd, en daar maakten ze foto’s van en stuurden die weer terug. – Laten we liever goed leven, dan worden zelfs slechte tijden ook een beetje goed.
Vandaag vieren we het feest van Augustinus. De vaste bezoekers van het Stadsklooster Mariken weten dat we daarna altijd met elkaar koffie drinken met eigengebakken taart, waarna we ook nog het glas met elkaar heffen.
We prijzen ons gelukkig dat de vieringen inmiddels weer live door kunnen gaan, maar samen koffie drinken zit er nog niet in. Voorzitter Els Verheggen zal ons dan ook niet live toespreken deze keer. Eerder deze week heeft ze haar Augustinusfeest-toespraak opgenomen, zodat die nu via de website te bekijken is.
‘Tu es Petrus’, jij bent Petrus – ‘petrus’ is het Latijnse woord voor ‘steen’ – ‘jij bent Petrus, de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen.’ Dit zegt Jezus tegen zijn leerling die tot nu toe Simon Barjona heette. Maar vanaf nu zal hij Simon Petrus heten.
Voor de kerk is ons evangelie een bijzonder belangrijke passage, want uit dit stukje evangelie kan je afleiden hoe Jezus hoogst persoonlijk de kerk opricht – jij bent de rots waarop ik mijn kerk zal bouwen. ‘Tu es Petrus’ wordt dan ook telkens weer gebeden en gezongen in de liturgie bij de creatie van nieuwe kardinalen. En het staat in grote letters in de koepel van de Sint Pieter in Rome rondom de stoel van de opvolger van Petrus.
En daarmee is ook meteen alles gezegd over de sterkte en de zwakte van de kerk. Sterk omdat zij door Jezus himself is uitgeroepen, en zwak omdat zij uiteindelijk toch maar op mensen gebouwd is.
Nu kan je van alles vinden van de kerk, je kan er uren lang over klagen en je afvragen of dat nou wel zo’n goed idee van Jezus was om de kerk op mensen te bouwen. Maar je kan ook kijken naar het vertrouwen dat Jezus in ons stelt, en je kan kijken naar dat we ondanks alles toch tot zoiets groots geroepen zijn.
Let op!
Om de viering goed te kunnen volgen, download hier het liturgieblad: Klik hier.
We hebben Maria in de geschiedenis vaak ‘verzoetsappigd’. We hebben zolang een beeld van Maria geschetst als de lijdzame, passieve, zich opofferende en altijd lieve vrouw, totdat we er uiteindelijk zelf ook genoeg van hadden. En inderdaad, we doen Maria er geen recht mee. Is Maria naast de zoete vrouw niet veel eerder degene die oude verhoudingen en starre grenzen doorbreekt.
Ze doorbreekt al de regels doordat zij zwanger raakt terwijl ze niet getrouwd is. En ook Josef doorbreekt de grenzen door zijn verloofde dan niet te verstoten. Maar maakt Maria het voor God mogelijk om de grenzen tussen God en mensen te doorbreken. Natuurlijk komt het in alle godsdiensten voor dat de goden zich bemoeien met de mensen en dat de goden ingrijpen in de geschiedenis. Maar het is in de godsdienstgeschiedenis absoluut nieuw dat de grens tussen god en mensen zover doorbroken wordt dat God helemaal mens wordt. – Maria doorbreekt alle grenzen.
Corona vraagt iets anders van ons dan we gewend waren.
Janique Scharenborg studeert Master Onderwijs & Innovatie, Vrije Universiteit Amsterdam;
Werkt als onderwijsinnovator bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen;
En is actief betrokken bij de Innovatieagenda Ieder Talent Telt.
Ieder Talent Telt is de leer- en onderwijsinnovatieagenda van Nijmegen. Bij Ieder Talent Telt werken we samen als studenten, docenten, leerlingen, welzijnswerkers, pedagogen, organisaties en bestuurders om te zorgen dat iedereen zich kan ontwikkelen in wie hij/zij is.
Nieuwe initiatieven starten, hoe doen we dat bij Ieder Talent Telt?
Nou, gewoon, een appgroepje de wereld in slingeren met een tof idee, mensen erbij in die daar enthousiast van worden en dan ontstaan er verdere ideeën, verbinding en concrete acties. Yes, daar krijg ik energie van. Dan maken we samen maatschappelijke impact. En dat begint zó klein. Ieder Talent Telt blijft zoeken in hoe in te haken op actuele situaties en vraagstukken, wie en wat kunnen we met elkaar verbinden? Welke kansen en oplossingen zien we en wie zijn de personen daarvoor? Hey, ik ken nog wel iemand. Top, check, check! Dus ongeveer zo, doen we dat bij Ieder Talent Telt. En ook blijven we daar zoekende in.
We leven in een vreemde tijd, deze coronapandemie. Op het begin zaten velen van ons met open mond van verbazing en nieuwsgierigheid voor de tv te luisteren naar wat ons te wachten stond. Nu merk ik dat velen van ons hun mond open doen om tegengeluiden te geven ten opzichte van het huidige coronabeleid. In mijn ogen is het iets goeds dat er critici opstaan. Ik geloof erin dat dat de boel scherp houdt. Ook moeten we daarin kritisch zijn dat het goede gesprek wordt gevoerd. We worden deze tijd gedwongen om op een andere manier naar dingen te kijken, systemen worden losgeschud, er ontstaan veel (sociale) initiatieven, we zijn straks allemaal digitale talenten, leren ons te pletter, we hebben de schoonste huizen uit de geschiedenis en er is heel wat creativiteit en zelfbewustzijn losgekomen. Tevens is het spannend wat is en komen gaat. Deze situatie vraagt iets anders van ons dan we gewend waren. Of vroeg ons dagelijks leven eigenlijk ook al om iets anders? Willen we terug naar het oude normaal, of was dat op bepaalde vlakken niet zo ‘normaal’? Durven we nieuwe wegen in te slaan? Het oude, vertrouwde los te laten? Onzekerheid te omarmen en ruimte laten ontstaan voor mooie nieuwe dingen? En als we het hebben over het ‘nieuwe normaal’: hoe moet dat er dan uitzien? En vooral ook: wie willen we aan tafel als het gaat over die vraag? Ik denk aan wetenschappers, docenten, buurvrouwen, kinderen, ondernemers, studenten, metselaars, bestuurders etc. Omdat het hen allemáál aan gaat. Omdat je de waarde van perspectieven pas ziet als je ze toelaat. Omdat Ieder Talent Telt.
Meer weten over de Innovatieagenda Ieder Talent Telt?
Website https://www.iedertalenttelt.nl/
Artikel https://www.managementsite.nl/ieder-talent-telt
LinkedIn https://www.linkedin.com/company/ieder-talent-telt/?originalSubdomain=nl
'Niet terugvallen in de oude aanbidding van bekende patronen.'
Rob van Woerkom was leraar biologie en algemene natuurwetenschappen aan de school Notre Dame des Anges te Ubbergen. Na zijn pensionering is hij verbonden met Antonius van Paduakerk te Nijmegen. Tevens zit hij in het bestuur van de Stichting San Damiano (Pelgrimshuis), waarin hij samenwerkt met Stadsklooster Mariken.
Ik, corona?
Nee joh, laten we daar maar niet vanuit gaan!
Janique Scharenborg studeert Master Onderwijs & Innovatie, Vrije Universiteit Amsterdam;
Werkt als onderwijsinnovator bij de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen;
En is actief betrokken bij de Innovatieagenda Ieder Talent Telt
De nacht van 11 op 12 maart sliep ik slecht vanwege koorts, spier-, hoofd- en keelpijn en soms een longsteekje. Dit was een paar dagen na de eerste persconferentie over het verzoek om geen handen meer te schudden. En toch dacht ik: ik, corona? Nee joh, laten we daar maar niet vanuit gaan. Ik hoestte niet, had nergens last van met ademhalen en die longsteekjes vond ik discutabel: dat kon ook toeval zijn, toch? Vast een klein griepje. En trouwens, na twee dagen voelde ik me wel wat beter. Dus schreef ik een coronalied (zie linkje onderaan).
Een weekje later, donderdag 19 maart, was ik ineens erg snel uitgeput en kreeg ik last met ademhalen. Hmm, zou het dan toch?.. Momenten van zuurstofvermindering, ja die momenten vond ik eng. Maar ik wist ook: in paniek raken is geen optie want dan ga ik écht hyperventileren en dan wordt het ingewikkeld. Dus vertrouwen op mijn lichaam en blijven focussen op het ademhalen en dan ging het ook wel weer beter. Twee weken van verwondering over wat er met mijn lichaam gebeurde volgden, liggend op de bank. Gelukkig had ik een lieve vriendin die boodschapjes voor me deed. Telkens werd ik er emotioneel onder dat ze zo voor me klaar stond, lief. En ook andere vrienden vroegen me veel he het met me ging. Dat deed me zó goed.
Daarna begon het herstelproces. Twee weekjes, en dan kan ik er wel weer vol tegenaan, dacht ik. Ha.. ha.. Dat bleek te optimistisch. Vooral de eerste twee maanden (tot eind mei) was het herstellen zwaar: de huishoudelijke taken vormden de grootste uitdaging van de week. Ik was me bewust van elke handeling die ik maakte, na elke activiteit zoals de was opvouwen of douchen plande ik tien minuten rust in en zingen was ineens een stuk minder leuk door verminderde ademkracht. Dingen waar ik normaal gesproken niet over nádenk. Zittend op een stoel hield ik veel activiteiten wat langer vol. Mijn werkzaamheden heb ik geprioriteerd vanwege beperkte concentratie, maar die gingen redelijk goed omdat het niet fysiek is: heel fijn want daar krijg ik ook energie van.
Inmiddels zijn we vijf maanden verder en voor mijn gevoel ging het sinds juni met stappen vooruit. Mede dankzij hulp van de ‘coronafysio’ werk(te) ik aan het opbouwen van mijn conditie en ademkracht middels een apparaatje. Ik heb opnieuw grenzen moeten leren kennen en ben daar nog steeds mee bezig. Soms confronterend, bijvoorbeeld als ik na vijf minuten wandelen buiten zat bij te komen op een bankje en ik een aantal 80+’ers vrolijk voorbij zag lopen: jullie houden het langer vol dan ik! Maar het is ook oké. Ik zie het als dat ik een inkijkje heb mogen nemen in hoe het is om zo’n lang herstelproces te ervaren. En te merken wat ik nodig had en ook juist niet. Ik heb weer even ervaren hoe fijn het kan zijn om bewust meer tijd met mezelf door te brengen. Lekker mandala’s inkleuren, genieten van de zon, films kijken.. Ook heb ik me soms eenzaam gevoeld tijdens het herstelproces. Sinds een tijdje ben ik weer begonnen met sporten en zie ik gelukkig weer meer mensen in het echt, dat is fijn. Ik heb er vertrouwen in dat ik weer helemaal herstel!
*Coronalied dat ik heb geschreven in maart: https://www.youtube.com/watch?v=xvP-CPP3fvs
P.S. Waar mogelijk heb ik online mee kunnen doen met sociale initiatieven die ontstonden naar aanleiding van de coronapandemie. De innovatieagenda Ieder Talent Telt biedt een mooi platform voor dit soort initiatieven, daar vertel ik jullie ook snel meer over!
Het grootste wonder van deze tijd: "De economie kon stilgezet worden".
Kees van de Bosch (67) heeft eind zeventiger jaren psychologie gestudeerd aan de universiteit te Nijmegen. Hij was 10 jaar eindredacteur van Argos, het onderzoeksprogramma van VPRO radio. Momenteel is hij verbonden aan de Groene Amsterdammer. Elke week maakt hij een podcast bij een, in die week, verschenen artikel.
Copyright © 2019 Stadsklooster Mariken | Website: Webheld.nl